Að horfast í augu við fíknina

Að horfast í augu við fíknina er auðveldara en að

afneita henni.

 Foreldrar sem ég tala við, láta nær undantekningarlaust í ljós þá eðlilegu von að barnið sé bara að ,,fara í gegnum svona tímabil”, drykkjan sé bara afleiðing einhverskonar ,,unglingaveiki” allt frekar en að sjá að brjálsemin er bein afleiðing drykkju og vímuefnaneyslu.  Það er miklu einfaldara að vona að ástandið sé ,,bara tímabundið” þannig er hægt að afskrifa vandann og vona að hann líð hjá. Þegar foreldrar segja mér að nú sé barnið að taka sig á, neyslan sé nær engin og lífið gangi sinn vanagang þá hika ég alltaf andartak áður en ég minni þau á þá staðreynd að nítíu prósent tilfella er verið að eiga við sjúkdóm sem ekki ,,bara hverfur.”

Ég hika vegna þess að ég veit hver viðbrögðin verða.  Skilningsleysi og undrun endurspeglast í andlitinu og augun verða tárvot.  Móðirin lítur undan eitt, tvö andartök í ólýsanlegri skelfingu, síðan strýkur hún hendinni yfir andlitið, eins og til að bursta af sér þá hugmynd sem hverja aðra óværu.  Síðan skiptir hún um umræðuefni Ég veit að sem ráðgjafi, verð ég að benda foreldrum á allar staðreyndir málsins.  En ég finn innilega til með þeim. ,,þetta hefur verið nærri óbærilegt”  segja þau, ,,Hversvegna að minnast á þetta aftur?” Segi ég ekki frá staðreyndum er ég óheiðarlegur. 

Þegi ég stuðla ég að þeim falsvonum foreldranna að þar sem drykkjan liggi niðri núna komi hún ekki til með að taka sig upp seinna.  En í flestum tilfellum byrjar drykkjan aftur.  Ef ég læt sem allt verði í lagi og kem þar með þeirri ranghugmynd á framfæri verður afneitunin langvinnari og sársauki foreldranna enn meiri og lengri þegar alkóhólisminn skýtur upp kollinum á nýjan leik.