Við endann á einmannastræti

Við endann á einmannastræti

"Gefið mér fyrsta stuðið"

síðustu árin bað Elvis Presley alltaf um fyrsta lyfjaskammt sinn með þessum orðum, og hafði þannig í heiðri þá daglegu hefð sem tryggði að Konungurinn í Heartbreak Hotel gæti sofnað eftir erfiða kvöldsýningu.  Aðstoðarmaður Elvisar var þá vanur að opna fyrsta umslagið og gefa honum það venjulega sem innihélt regnbogalitað safn barbitusýrna : Amytal, carbrital, nembutal eða seconal , quaaludes, valium, og placidyl fylgdu á eftir ásamt þrem skotum af demerol sem sprautað var í hann rétt fyrir neðan ber herðablöðin. 

Áður en Elvis gekk til hvílu þurfti starfslið hans sem var á vakt 24 tíma á sólarhring að fara að vinna.  Kom þá oft upp keppni um það hve mikils matar Kóngurinn gæti neytt áður en hann féll í svefn.  Dæmigert var að hann borðaði þrjá ostborgara og sex eða sjö bananasplit áður en hann datt útaf.  Oft þurftu aðstoðarmenn hans fjarlægja matvæli úr lungnapípu  hans til að forða honum frá köfnunardauða.  Elvis svaf þá yfirleitt um fjóra tíma áður en hann hreyfði sig aftur.  Svo dofinn var hann oft að bera þurfti hann á klósettið, en hann bað þá gjarnan um annað stuð dagsins með því að toga máttleysislega í skyrtu aðstoðarmannsins. 

Var Elvis þá orðinn óhæfur um að taka inn lyfin sjálfur svo að aðstoðarmaðurinn stakk þeim upp í munn hans, og hellti síðan vatni varlega á eftir ofan í kok hans.  Það var mjög sjaldan að Elvis gæti beðið sjálfur um þriðja stuðið.  Þess í stað samkvæmt venju gaf aðstoðarmaður honum skammtinn og startaði honum í gang með því að láta hann poppa dexidríni og síðan stinga bómullarhnoðrum sem gegnsósa voru af kókaíni upp í nefið á honum. 

Á dauðadegi sínum hélt Elvis sér viljandi skýrum og safnaði þá saman öllum stuðskömmtunum í einn dauðaskammt.  Hvers vegna var maður sem var svona dáður af aðdáendum um heim allan, að nauðga líkama sínum reglulega og tók síðan eigið líf á svo hræðilegan máta ?
 

Er haft eftir David Stanley hálfbróðir Elvisar að það hafi verið vegna þess að hann vildi mikið heldur vera lyfjaður og deyfður heldur en að meðvitaður og þjáður.

Því miður er ekki erfitt að finna aðrar frægar persónur fólk á toppnum í atvinnugrein sinni í listum og viðskiptum sem einnig framkölluðu sín eigin endalok, annaðhvort beint eða óbeint.  Hugsið um rithöfund eins og Ernest Hemingway og Sylvia Plath leikara eins og William Holden , Marilyn Monroe , Montgomery Cliff og söngvara og tónlistarmenn eins og Bob Marley, Jimi Hendrix , Mama Cass og Janis Joplin. 

Hvað á þetta fólk sameiginlegt?

Í fyrsta lagi : það er ekki lengur á meðal okkar vegna afleiðinga ánetjunar sinnar. 
Í öðru lagi : þau lifðu í voninni sem sagði einhvern tímann , einhver, einhvern veginn, eitthvað... og ég mun verða hamingjusamur/söm. 

Þegar þau svo náðu árangri í starfi og voru kominn á græna grein og horfðu á ameríska drauminn af fremsta bekk þá uppgötvuðu þau að hamingjan er ekki innan seilingar. Þau héldu því áfram að elta hana og héldu sársauka tilverunnar í skefjum með því að drekka, reykja, dópa, lyfja sig og oféta, þar til þau að lokum fengu óminnið sem þau þráðu. 

Þau fundu aldrei hina raunsönnu uppsprettu hamingjunnar innra með þeim sjálfum