Að halda sig frá fyrsta glasinu.

 ,,Eitt glas er of mikið og tuttugu er of lítið” 

Þegar við byrjuðum að drekka, vildu mörg okkar ekki nema eitt eða tvö glös og þáðu ekki meira.  En með tímanum jókst fjöldi þeirra.  Og um síðir fundum við að við vorum farin að drekka meira og meira, sum okkar urðu mjög drukkin.  Kannski sást þetta ekki alltaf á okkur né heyrðist, en á þessum tíma vorum við aldrei alveg allsgáð. Ef þetta fór of mikið í taugarnar á okkur, minnkuðum við drykkjuna, eða reyndum að takmarka okkur við eitt eða tvö glös, eða að fara að drekka bjór eða létt vín í stað sterkra drykkja. 

Við reyndum að minnsta kosti að minnka magnið, svo að við yrðum ekki alltof  drukkin.  En allar þessar aðferðir urðu erfiðari og erfiðari.  Stundum fórum við jafnvel í bindindi og drukkum alls ekki í tíma.  En við fórum alltaf að drekka aftur – bara eitt glas.  Og fyrst það gerði okkur greinilega engan stórskaða, fannst okkur allt í lagi að fá okkur annað.   Kannski drukkum við ekki meira við þetta tækifæri, og það var mikill léttir að finna að við gátum drukkið eitt eða tvö glös og hætt svo.  Sum okkar gerðu þetta oft.  En þetta reyndist vera tál.  Það sannfærði okkur um að okkur væri óhætt að drekka. 

Og svo kom að því við einhver sérstök hátíðarhöld, persónulegan missi, eða ekkert sérstakt, þegar tvö eða þrjú glös hresstu okkur sérdeilis vel, svo að við héldum að eitt eða tvö til myndu ekkert skaða.  Þótt við hefðum alls ekki ætlað okkur það, vorum við allt í einu farin að drekka of mikið aftur.  Við vorum aftur komin á sama stað – drukkum of mikið án þess að ætla okkur það. Þegar þessi reynsla endurtók sig nógu oft, leiddi hún til þessar óhjákvæmilegu niðurstöðu:  Ef við drekkum ekki fyrsta glasið, verðum við aldrei drukkin. 

Í stað þess að ætla okkur að verða drukkin, eða að reyna að takmarka fjölda glasanna eða magn áfengisins, erum við þess vegna að læra að einbeita okkur að því að forðast aðeins eitt glas: það fyrsta. Þetta reyndist þannig að í stað þess að hafa áhyggjur af takmörkun glasafjöldans í lok drykkjutímabils, forðumst við glasið, sem kemur því af stað.  Þetta virðist nærri heimskulega einfalt er það ekki ?

Það er erfitt fyrir mörg okkar núna að trúa því að við skyldum aldrei komast að þessari niðurstöðu sjálf áður en við leituðum okkur aðstoðar. En aðalatriðið er þetta:  Nú vitum við að þetta er það sem dugar.  Í stað þess að reyna að reikna út, hve mörg glös við þyldum – fjögur ? – sex ?  tólf ? – höfum við hugfast, ,,Drekktu bara ekki fyrsta glasið” Það er miklu einfaldara.  Þessi hugsanavenja hefur hjálpað hundruðum þúsunda manna til að halda okkur frá áfengi svo árum skipti. 

Læknar sem hafa sérhæft sig í alkóhólisma, segja okkur að það sé læknisfræðilega rétt að forðast fyrsta glasið.  Fyrsta glasið kemur af stað ílöngun, annaðhvort strax eða einhvern tíma síðar, til að drekka meira og meira, þar til við erum aftur komin í vandæði vegna drykkjunnar.  Margir hafa komist á þá skoðun að alkóhólismi sé það, þegar við verðum háð eiturlyfinu ethyl-alkóhóli, og við verðum að halda okkur frá fyrsta skammtinum af lyfinu, sem við höfum ánetjast, eins og allir eiturlyfjasjúklingar, sem vilja halda heilsu.